otobüste kafayı cama dayamak cesaret işidir.o dayama anından ve kafanın motorun titreşimiyle birleşmesi kopuş anıdır yoldan,izden.
bugün nasıl geçtiğine baktım,günümün.sonra dün,ondan önceki gün,daha öncesi,vs. sonra birden ilkokul günümü hatırladım.annem pantaloumu yakmıştı.ütüyü unutmuştu pantalonun sol bacağının üstünde,çünkü ablamın saçlarını örüyordu. yarım taytla gitmiştim okula.çok rencide ediciydi.şimdiyse gülüyorum.
sonra o vakitten bu vakite sınıf arkadaşlarımı,öğretmenlerimi,sınıf numaralarımı,hangi sıralarda kimlerle oturduğumu hatırlamaya çalıştım.hatırladım.
üniversite öncesine atladım sonra. 39 78deki anlamsız bakışları hissettim üstümde.sonra salak olmadığımı söyledim bir kez o zamanın kuşuna.şimdinin yuvasına.
girdim üniversiteye anıları sıraladım.eh dolu dolu sayılabilecek vakit geçirmişim.her zıkkımı yaptım ! diyebilirim.
asıl değinmek istediğim.ne kadar çabuk geçmiş oluyor her şey.vakit ne çabuk geçiyor demek değil bu. yani gülümsediğin anı oluyor o anki zor durumun, anlamsız dalık balık gözlerle bakıp kalıyorsun.yani o kadar kavram karmaşası içinde boğulmaya başlayınca ipin ucu kaçıyor.uçup gidiyor.sonra ara ara bugünkü yoğun sis gibi beklenmedik anda üstüne çöküveriyor. sonra
arka kapıyo açar mısın abi.kaptan arka kapı KAPTAAN ARKA KAPI. uyuma kardeşim sende. gözüm dalmış ne yapayım yani ! vınnnn
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder